بررسی خواص فیزیکی و مکانیکی بتن خود‏تراکم الیافی

بتن خودتراکم بتنی بسیار سیال و مخلوطی بسیار همگن است که بسیاری از مشکلات بتن معمولی را مرتفع نموده و بدون نیاز به هیچ گونه لرزاننده داخلی و خارجی تحت اثر وزن خود، متراکم می شود. این ویژگی کمک شایانی به اجرای اعضای سازه ای با تراکم زیاد میلگرد می نماید. از یکسو استفاده از الیاف در بتن سبب افزایش مقاومت سایشی، خمشی و کششی میگردد. لذا استفاده از بتنی که خصوصیات بتن خودتراکم و الیافی را با هم داشته باشد کمک شایانی به ساخت سازه‏هایی با عملکرد بالا و با دوام می نماید. در این تحقیق آزمایشگاهی به بررسی اثر توأم نانوسیلیس و الیاف پلی پروپیلن پرداخته شده است. با سعی و خطا ابتدا بیش از 50 طرح اختلاط اولیه ساخته شد و پارامترهایی از قبیل شکل ظاهری، آزمایش های کارایی برای بتن تازه و برای بتن سخت شده، میزان مقاومت فشاری در سن 7 روز، بررسی و اندازه گیری شد. با توجه به طرح‏های آزمایشی اولیه، محدوده مناسبی از پارامترهای موثر در طرح اختلاط به دست آمد، که با توجه به مصالح مصرفی بهینه‏ترین طرح اختلاط بتن خودتراکم فاقد الیاف پلی پروپیلن با استفاده از روش عددی تاگوچی در اختیار قرار گرفت. در نهایت طرح اختلاط فوق را با پنج درصد‏ مختلف از الیاف پلی پروپیلن تقویت نموده و برای پنج طرح منتخب، نمونه های مختلفی ساخته و در شرایط متفاوت نگهداری گردید و خصوصیات مکانیکی از بتن سخت شده در سنین کوتاه مدت و بلند مدت، تا سن 90 روز مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. این تحقیق نشان می دهد که حضور توأم درصد بهینه الیاف پلی پروپیلن و نانوسیلیس موجب بهبودی خصوصیات مکانیکی و دوام بتن خودمتراکم می گردد.